Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Κισσάβου που έχει την αιώνια διαμάχη
με τον Όλυμπο διεξήχθη ο 5ος ορεινός αγώνας Κισσάβου. Ένας αγώνας 34 χιλιομέτρων και περίπου 2200 μέτρων υψομετρικών διαφορών.
Η εκκίνηση δόθηκε στο παραθαλάσσιο χωρίο Στόμιο, εκεί ο καιρός
ήταν απλόχερος με τους αθλητές αφού πολλά κυβικά λίτρα νερού μοιράστηκαν ισόποσα στα κεφαλιά μας. Τα δυο
πρώτα χιλιόμετρα του αγώνα είναι ασφάλτινα
μέχρι να βγούμε από το χωρίο, ακολουθεί περίπου ένα χιλιόμετρο χωμάτινου δρόμου
και έπειτα η είσοδος των αθλητών σε ένα παραδεισένιο σκιερό υπέρπυκνο δάσος. Το
μονοπάτι αυτό ήταν υπέροχο, η βροχή δεν κατόρθωνε να φτάσει στο έδαφος λόγο της
πυκνότητας των φυλλωμάτων, το έδαφος λόγο της υγρασίας ήταν αρκετά γλιστερό και
ήθελε μεγάλη προσοχή. Τα επόμενα δέκα χιλιόμετρα μέχρι την κορυφή ήταν εξ ολοκλήρου
ανηφορικά. Oι πολλές εναλλαγές στο τοπίο και στη βλάστηση έκαναν την απαιτητική διαδρομή
πιο ευχάριστη. Ο δρόμος για την κορυφή δεν έδινε μεγάλη δυνατότητα στους περισσότερους
αθλητές να αναπτύξουν ταχύτητα. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε μια απόσταση δέκα χιλιομέτρων
παρατηρεί κανείς το μικροκλίμα της βορείου Ελλάδος σε μικρογραφία (οπωροφόρα δέντρα,
πυκνό δάσος με φτέρες, κωνοφόρα, αλπικό τοπίο, γυμνές κορυφές λόγο υψομέτρου).
Από την κορυφή και μετά ξεκινά μια επίπονη κατάβαση, που όσο κουρασμένος
να είναι κανείς από την ανάβαση η βαρύτητα κάνει καλά τη δουλειά της. Η διαδρομή
ήταν πολύ τεχνική, απαιτούσε μεγάλη προσοχή καθώς οι ταχύτητες ήταν πολύ υψηλές.
Οι μικρές πτώσεις ήταν σχεδόν αναπόφευκτες. Σε όλη τη διαδρομή που έχει αρκετά βραχώδη
κομμάτια η προσοχή και η συγκέντρωση των αθλητών ήταν απαραίτητη προς αποφυγή γλιστρήματος.
Τα υπόλοιπο της διαδρομής ήταν κατά κύριο λόγο κατηφορικό με λίγα μικρά ανηφορικά
σημεία. Προσοχή επίσης χρειαζόταν προς αποφυγή τραυματισμών στο χωρίο Ανατολή
και μετά από αυτό λόγο τον πλακόστρωτων δρόμων και των πετρόκτιστων καλντεριμιών
που μας συνόδευαν μέχρι το Μεταξοχώρι. Τα τελευταία δυο χιλιόμετρα μέχρι τον τερματισμό
ήταν άσφαλτος.
Γενικώς ο αγώνας ήταν ορισμός του αγώνα βουνού. Κυρίως η διαδρομή
ήταν σε μονοπάτια και κάποια σημεία προς την κορυφή δεν υπήρχαν καν χαράξεις και
ήταν σαν εκστρατεία κατάληψης υψώματος. Δεν ήταν αγώνας για λιγόψυχους, ήταν καλά
οργανωμένος με οχτώ σταθμούς ανεφοδιασμού που είχαν (γλυκά, αλμυρά, νερά, ισοτονικά,
ενεργειακά τζελ και μπάρες, μέχρι χαλβά και πολλά αλλά σε αφθονία). Η σήμανση ήταν
καλή , απαιτούσε φυσικά την έντονη προσοχή των δρομέων ώστε να μη χαθούν. Κατά τη γνώμη μου ήταν περιττό να υπογραφούν
οι αθλητές κατά το πέρασμα τους από δυο σταθμούς. Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σε όλους
τους συμμετέχοντες και τους οργανωτές και ένα μεγαλύτερο στους εθελοντές και τους διασώστες.
Υ.Γ Πολλά μπράβο αξίζουν και στους συμμετέχοντες των άλλων αγώνων
που διεξήχθησαν το τριήμερο σε όλη την επικράτεια , αλλά κυρίως στον αγώνα
82χλμ (ROC) της Ροδόπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου